Idę szarą ulicą, widzę siebie gdzieś tam w tłumie
nieprzytomny strumień uczuć w zapakowanym pudle
uciekam gdzieś, pośród mnie ich spojrzenia
suną tą samą ścieżką, wokół ciemność pożera mnie
Zamykam oczy, wyłączam zmysły na chwilę
aby dotknąć wyobraźnią świat w którym żyje
tu bije si z myślami aby potem z nimi przegrać
wiem to głupie lecz inaczej już nie umiem
nie chce rozumieć tych wszystkich spieprzonych dni
skoro nie ma już nic, kurwa, znów słyszę krzyk
chce coś powiedzieć mi jednak nie chce już słuchać
zostałem tylko ja i dźwięk połamanego pióra
w szarym pokoju, znów próbuje coś wskórać
w walce ja kontra świat, gdzieś tam w tle moja natura
Ten sam wątek powtarza się każdego dnia
Dzień jak co dzień, szkoda ze zmienia się tylko czas

Nikt nie ma ochoty sie wypowiedziec?